powieść, z tłem rozkwitającegoromansu, to naprawdę dobra książka; coś, co idealnie pasuje do płonącego kominka i mrocznych, zimowych wieczorów. Tempo opowieści jest wartkie, a całość trzyma w napięciu. Bardzo satysfakcjonująca lektura..."
"Otrzymałem książkę wpiąteki wprost nie mogłam się od niej oderwać–zaplanowana praca domowa musiała poczekać. Byłam tak oczarowana, że skończyłam czytać w sobotęwieczorem."
"Nie spodziewałam się, że ta prosta nowelka ta bardzo wciągnie mnie w swoje fascynujące klimaty. Po raz kolejny autorka nie zawiodła mojego zaufania. Genialne arcydzieło!"
"Dottie Manderson to cudownapostać... Świetnalektura! Niemogęsiędoczekać, żeby przeczytać o dalszych losach mojej ulubionej książkowej bohaterki."</i>
Czy naprawdę warto zabić z powodu małego kawałka wyblakłego materiału? Czy zdarzenia z przeszłości odchodzą, kiedykolwiek, w zapomnienie? Przyjaciel prosi Dottie Manderson, aby dowiedziała się więcej na temat tajemniczego skrawka materiału, znalezionego w kieszeni zmarłego mężczyzny. Kiedy tylko zaczyna zadawać pytania, rusza lawina zdarzeń. Wkrótce, umiera pierwsza osoba i Dottie zastanawia się, czy będzie następna. Czy ten niewielki fragment sukna może naprawdę doprowadzić ją do skrywanej tajemnicy czasów religijnej nienawiści i morderstw?
Dołącz do Dottie, która próbuje odkryć prawdę, dotyczącą odległej przeszłości, jednocześnie odkrywając liczne sekrety jej najbliższych przyjaciół i rodziny. Czy inspektor Hardy zdąży wsadzić mordercę za kratki, zanim będzie za późno? Odkładając na bok swoją osobistą tragedię, Hardy musi dołączyć do ugrzecznionego, londyńskiego społeczeństwa lat 30., aby znaleźć zabójcę.
Przedstawiamy nową kobiecą lekturę o tajemniczej i mrocznej fabule, osadzoną w latach 30-tych, rozgrywającą się w tradycyjnym, brytyjskim społeczeństwie w Wielkiej Brytanii w okresie międzywojennym, autorstwa Caron Allan, twórczyni Criss Cross, Cross Check i Check Mate, morderczej współczesnej trylogii.
Fragment "Szata Boga: tajemnica Dottie Manderson: tom drugi":
Hardy wszedł do bawialni. Przez okno wyglądał major, a jego chude ramiona uginały się pod ciężarem rozpaczy. Wydawało się, że nie ma co mówić. Sama obecność Hardy'ego tłumaczyła wszystko. Hardy stał w drzwiach i zastanawiał się nad kolejnym krokiem.
— Jak?
Hardy chrząknął i powiedział delikatnie:
— Obawiam się, że najwyraźniej została uderzona w głowę.
Medhurst skinął głową.
— Te małe kapelusze, które dziewczęta dzisiaj noszą... Zupełny brak zabezpieczenia.
— Racja — odpowiedział Hardy, przypominając sobie z opóźnieniem o ściągnięciu swojego kapelusza. Zajął miejsce. Plansza do szachów znów została rozstawiona, rozgrywka była w toku. Niewątpliwie, major...
